Matlamat Pembangunan Mampan 1

Matlamat Pembangunan Mampan 1: Sifar Kemiskinan (SDG 1) ialah matlamat pertama daripada 17 Matlamat Pembangunan Mampan yang ditubuhkan oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu pada 2015, dan menyeru penamatan kemiskinan dalam semua bentuk. Negara-negara anggota telah berjanji untuk "tinggalkan meminggirkan sesiapa": dengan matlamat dasar ialah "komitmen yang kuat untuk tidak meninggalkan sesiapa pun di belakang dan mencapai mereka yang paling terbelakang terlebih dahulu".^[1] SDG 1 bertujuan untuk membasmi setiap bentuk kemiskinan tegar termasuk kekurangan makanan, air minuman bersih, dan sanitasi. Mencapai matlamat ini termasuk mencari penyelesaian kepada ancaman baharu akibat perubahan iklim dan konflik. SDG 1 memfokuskan bukan sahaja kepada mereka yang hidup dalam kemiskinan, tetapi juga pada perkhidmatan yang digunakan orang ramai dan dasar sosial yang menggalakkan atau menghalang kemiskinan.^[2]

Matlamat ini mempunyai tujuh sasaran dan 13 penunjuk untuk mengukur kemajuan. Lima "sasaran hasil" ialah: pembasmian kemiskinan tegar; mengurangkan separuh daripada semua kemiskinan; pelaksanaan sistem perlindungan sosial; memastikan hak sama rata dalam pemilikan, perkhidmatan asas, teknologi dan sumber ekonomi; dan pembinaan daya tahan terhadap bencana alam sekitar, ekonomi dan sosial. Dua sasaran yang berkaitan dengan "cara mencapai" SDG 1 ialah penggemblengan sumber untuk menamatkan kemiskinan; dan penubuhan rangka kerja dasar pembasmian kemiskinan di semua peringkat.^[3][4]

Walaupun dengan kemajuan yang berterusan, 10 peratus penduduk dunia hidup dalam kemiskinan dan berjuang untuk memenuhi keperluan asas seperti kesihatan, pendidikan dan akses kepada air dan sanitasi.^[5] Kemiskinan tegar kekal berleluasa di negara berpendapatan rendah, terutamanya yang terjejas akibat konflik dan pergolakan politik.^[6] Pada 2015, lebih separuh daripada 736 juta penduduk dunia yang hidup dalam kemiskinan tegar tinggal di Afrika Sub-Sahara. Tanpa perubahan ketara dalam dasar sosial, kemiskinan tegar akan meningkat secara mendadak menjelang 2030.^[7] Kadar kemiskinan luar bandar berada pada 17.2 peratus dan 5.3 peratus di kawasan bandar (2016). ^[8] Hampir separuh daripadanya adalah kanak-kanak.^[8]

Salah satu penunjuk utama yang mengukur kemiskinan ialah perkadaran penduduk yang hidup di bawah garis kemiskinan antarabangsa dan nasional. Ukuran jumlah penduduk yang diliputi oleh sistem perlindungan sosial dan tinggal dalam isi rumah yang mempunyai akses kepada perkhidmatan asas juga merupakan penunjuk tahap kemiskinan.^[4] Pembasmian kemiskinan telah menjadi lebih sukar oleh pandemik COVID-19 pada 2020. Perintah berkurung tempatan dan nasional menyebabkan kejatuhan aktiviti ekonomi lalu mengurangkan atau menghapuskan sumber pendapatan dan mempercepatkan kemiskinan.^[9] Satu kajian yang diterbitkan pada September 2020 mendapati bahawa kemiskinan meningkat sebanyak 7% dalam beberapa bulan sahaja, walaupun ia semakin berkurangan sejak 20 tahun lalu.^[10]